Handbal speelt een belangrijke rol in het leven van Jalisha Loy (18). Na haar jeugd in Muiden en middelbare schooltijd in Weesp, verhuisde ze naar Papendal. Ze speelt nu in Jong Oranje en heeft grote dromen: internationaal succes én een eigen bedrijf. Lees meer over dit sportieve talent in dit zomerinterview.
Een afspraak maken voor een gesprek ging niet zo gemakkelijk. Op het moment dat we haar spreken is ze namelijk keihard aan het trainen voor het WK, en Papendal ligt natuurlijk niet om de hoek. Gelukkig kan ze tussen de trainingen door wat tijd maken om uitgebreid te bellen.
“Heel gaaf”, vindt Jalisha het om in Jong Oranje te zitten. “Het is eigenlijk de weg om de individuele top te bereiken. Ik hoop dat ik een mooie carrière tegemoet ga.” In het landelijke team kwam ze natuurlijk niet zomaar. Het handbalavontuur begon al vroeg, vanaf kinds af aan is Jalisha al bezig met de sport. Toen ze een jaar of vier was begon ze met trainen in een team bij We Have, de handbalvereniging in Weesp.
Kiezen voor ontwikkeling
“Op mijn elfde of twaalfde heb ik de keuze gemaakt om me echt verder te gaan ontwikkelen in de handbalsport. Ik ben toen naar een andere club gegaan: VOC Amsterdam.” Ze is gaan meetrainen met de handbalschool. Van daar uit werd ze goed begeleid om zich door te ontwikkelen. “Ik kon toen meedoen met de selectiedagen voor Jong Oranje. Daar heb ik heel had voor gewerkt en toen ben ik er doorheen gekomen. Zo zat ik uiteindelijk in Jong Oranje!”
Hoe heb je dat ervaren, op zo’n jonge leeftijd?
“Eerst had ik niet zo goed door wat het allemaal inhield, maar ik vond het wel heel gaaf om bij Jong Oranje te komen. Ik droomde er toen al van om ooit in het Nederlands dameselftal te zitten. Nu ben ik me meer bewust van wat ik meemaak. Ik zit nu zo’n twee, drie jaar bij Jong Oranje, dus het dameselftal wordt steeds realistischer. Ondertussen weet ik ook beter wat je er allemaal voor op moet geven om een top handballer te worden.”
Papendal
Namelijk: huis en haard. Op zestienjarige leeftijd verhuisde Jalisha naar Papendal, midden in de coronatijd. Dat vindt ze zelf “best jong”. Op Papendal kwam ze te wonen met allemaal andere sporters van haar leeftijd. “Daardoor werd ik een stuk zelfstandiger, omdat je eigenlijk alles zelf moet gaan doen. Maar gelukkig is handbal een teamsport, daardoor ben ik ook veel met de meiden. Dat maakt het wel heel fijn.” Jalisha heeft net als de medesporters een eigen kamer op Papendal om te slapen en dingen voor zichzelf te doen. “Er is een restaurant waar we ontbijten, lunchen en avondeten met het hele team. Doordeweeks trainen we elke ochtend en middag.”
Tussendoor gaat ze ‘gewoon’ naar school. “Ik volg de opleiding marketing en communicatie, op de Young Talent Academy in Nijmegen. Dat is een school waar je topsport en studie kan combineren.” Elke dag reist ze drie kwartier heen en drie kwartier terug. Jalisha’s dagen zitten doordeweeks dus goed vol. Houdt ze dan nog wel tijd over voor haar vrienden en familie? “Bijna elk weekend ben ik weer thuis, in Muiden. Maar nu in de periode dat we een toernooi voorbereiding hebben, verschilt dat wel.”
Wereldkampioenschap
Het toernooi dat eraan zit te komen, is niet zomaar een toernooi maar is het WK handbal voor meiden onder 18. Eerder deze zomer speelde Jalisha al mee in het team onder 20. In twee leeftijdscategorieën komt ze uit voor Jong Oranje, dat is best speciaal: “Het is wel vaker gebeurd, maar natuurlijk niet iedereen krijgt zo’n kans.” Jalisha voelt dan ook wel dat ze een bijzondere positie heeft. “Ik denk dat ik daardoor ook wat meer verantwoordelijkheid voel, omdat ik met de oudere meiden mee train. Ten opzichte van mijn leeftijdsgenoten heb ik misschien een tikje meer ervaring. Ik kan hen daardoor ook wel dingen bijbrengen die ik meekrijg van het oudere team.”
Rol en positie
Jalisha beschouwt zichzelf als een redelijk stil persoon in het team. “Ik kan goed met iedereen omgaan en we praten natuurlijk veel onderling met elkaar. Iedereen kan altijd voor alles naar me toe komen. En als er echt iets is tijdens de wedstrijd, dan kan ik ook wel degene zijn die naar voren komt. Om te zeggen wat er niet goed gaat, wat iemand fout doet, of wat er verbeterd moet worden.” Dat vond ze eerder wel eens lastig, maar: “Alles om te winnen, denk ik dan!” Het is iets wat ze in de afgelopen tijd echt heeft geleerd. Ze was altijd wat stiller. “Ik dacht: ik doe gewoon lekker mijn eigen ding. Maar dat kan nou eenmaal niet als je een teamsport doet”, lacht Jalisha.
De rol die Jalisha in het team op zich neemt, past ook goed bij haar positie in het veld. Ze is linkeropbouw. “Opbouwspeelsters zijn eigenlijk degenen die het meeste doen in het wedstrijd. Ze leveren de meeste energie, zetten druk op andere speelsters, maar scoren ook heel veel zelf”, legt ze uit.
Jeugd in Muiden en Weesp
Jalisha groeide op in Muiden en zat daar op de PC Hooftschool. Na het afronden van de basisschool ging ze naar het Casparus College in Weesp. In de tweede klas begon het handballen steeds meer te worden: “Ik was af en toe afwezig van school, omdat ik dan moest trainen. Daardoor heb ik best wat lessen gemist en dat moest ik dan in mijn eigen tijd inhalen.” Dat ging altijd in goed overleg met docenten en Jalisha heeft er nooit veel problemen van ondervonden ‘anders’ te zijn dan klasgenoten.
“Er waren waarschijnlijk echt wel mensen die dachten: zij mag weer lekker weg. Maar de meiden met wie ik om ging vonden het allemaal heel cool. Ze vonden het leuk voor me dat ik bij Jong Oranje speelde en weg moest om te trainen.” Soms gaven klasgenoten toe ook wel lessen te willen missen, maar Jalisha legde dan uit dat ze in plaats van school dan wel heel hard aan het trainen was. “Echt vrij was ik dan natuurlijk niet. Maar eigenlijk ging iedereen er gewoon goed mee om hoor!”, verzekert Jalisha.
Vervolgopleiding
In 2020 behaalde Jalisha haar diploma en in die zomer verhuisde ze ook naar Papendal. “Ik kon school afmaken terwijl ik nog thuis woonde, dat was wel fijn.” Op Papendal werd ze goed begeleid door de schoolbegeleider, met wie ze gesprekken had over welke vervolgopleiding ze wilde doen. “Ik wist het toen nog niet echt, maar wel dat ik een opleiding wilde doen die goed te combineren was met het handbal. De schoolbegeleider vertelde me over de Young Talent Academy, dat je daar heel goed wordt geholpen met je sport en met school. Dus zo ben ik bij mijn keuze gekomen.” Dat bleek een goede keuze, want Jalisha heeft het naar haar zin en studie gaat haar goed af. “Ik ga straks naar mijn derde leerjaar, dat is ook het laatste jaar. Dus ik ben eigenlijk ook alweer bijna klaar.”
Hoe ziet een ‘normale’ week eruit voor Jalisha?
Doordeweeks is Jalisha veel bezig met trainen. “We trainen op Papendal elke dag 4 uur, 2 uur in de ochtend en 2 uur in de middag.” Woensdag en vrijdag zijn uitzonderingen: op woensdag trainen ze ‘maar’ één keer twee uur, en op vrijdagochtend is er alleen krachttraining. “Dan ga ik na de training naar huis en train ik die avond bij mijn club.” Jalisha speelt buiten Jong Oranje op landelijk niveau bij VOC Amsterdam. In het weekend heeft ze een wedstrijd met haar club op eredivisieniveau. “Verder ben ik eigenlijk dat weekend ‘vrij’, naast een wedstrijd op de zaterdagavond. “
“Ik zag mijn vriendinnen eerst veel vaker, dat is nu wel minder. Maar de meiden doen ook een nieuwe opleiding en zijn gewoon druk met hun eigen dingen.” Het is dus gelukkig niet zo dat Jalisha de enige is met een volle agenda. De vriendinnen zorgen er wel voor elkaar altijd te kunnen zien. “Al is het maar even, soms in de avond. Of lekker een terrasje pakken in Weesp.”
Ik weet dat ik zelf de keuze heb gemaakt om deze stap te maken, en daar sta ik nog steeds achter
Slaap op tijd, herstel goed
“In de voorbereiding op een toernooi zeggen trainers altijd wel: slaap op tijd, herstel goed, ga niet naar feestjes en drink niet (teveel) alcohol.” Door het jaar heen, als de topsporters in het weekend thuis zijn, zijn er minder restricties. “Alles kan wel gewoon. Maar je denkt natuurlijk wel na over het sporten. Vanuit mijn eigen motivatie doe ik sommige dingen niet. Die verantwoordelijkheid ligt echt bij jezelf.”
Heel cool
Als haar vriendinnen wel kunnen afspreken, maar Jalisha moet afzeggen vanwege handbal, heeft ze daar minder moeite mee dan je zou verwachten van iemand van haar leeftijd. “Ik weet dat ik zelf de keuze heb gemaakt om deze stap te maken, en daar sta ik nog steeds achter.” Ze vindt het soms wel jammer om ergens niet bij te kunnen zijn in verband met handbal, maar ze heeft zoveel plezier in haar sport dat de spijt niet overheersend is. “Vrienden en vriendinnen van mij zijn nu bijvoorbeeld samen op vakantie, dat had ik ook heel leuk gevonden. Maar ik ben aan het trainen voor een groot toernooi, dat is ook gewoon heel cool!”
Gelukkig gaat Jalisha deze zomer wel op vakantie. “Ik ben nu druk bezig met de voorbereidingen van het toernooi, dat is van 29 juli tot 10 augustus. Daarna heb ik vrij en ga ik nog lekker naar Spanje met een vriendin.”
Ik denk dat mensen die me niet kennen me best rustig zouden vinden
“Ik denk dat mijn vriendinnen me zouden omschrijven als druk en spraakzaam. Maar ik denk dat bijvoorbeeld mensen die me niet kennen me best rustig zouden vinden.” Jalisha legt uit waarom ze rustig over denkt te komen bij mensen die ze niet kent: “Mijn vrienden ken ik gewoon al super lang, en dan is alles zo lekker normaal. Als je zo doet bij mensen die je niet kent, krijgen die misschien meteen zo’n beeld van je. Dat is misschien iets wat mensen niet zo nice vinden, dus ben ik wat terughoudender.”
Bronzen medaille
Volwassen en zelfbewust is Jalisha, en tegelijkertijd bescheiden. Het meest trots is Jalisha op haar onlangs behaalde bronzen medaille op het Wereld Kampioenschap met haar team van onder de 20. “De onder 20 lichting was gedegradeerd op het EK in Slovenië, in 2019. Vorig jaar zijn we met die lichting naar het B-landen EK gegaan, dus een lagere groep. Daar moesten we eerste worden om naar het WK te mogen en dat is toen gelukt. Vervolgens zijn we op dat Wereld Kampioenschap derde geworden, terwijl we een jaar daarvoor nog gedegradeerd waren! Dat was gewoon heel gaaf.”
Zo’n overwinning vieren de meiden goed met elkaar. “Dan gaan we lekker met elkaar zitten, muziek draaien en spelletjes spelen. Sommige meiden van handbal zijn ook echt goede vriendinnen geworden.”Toekomst
Naast handbal heeft Jalisha grote dromen. “Ik hoop dat ik later een eigen bedrijf kan beginnen. Ik weet nog niet zo goed in wat, maar het idee trekt me aan.” Daar komt haar studie marketing en communicatie die ze eind volgend jaar af zal ronden goed bij van pas. “Verder denk ik nog niet heel veel over mijn toekomst na, maar een eigen bedrijf lijkt me heel leuk.”
Wel pas nadat ze eerst carrière heeft gemaakt in de handbalwereld, natuurlijk. “Ik hoop dat ik met een jaar of twee in het buitenland handbal en daar verder mijn carrière opbouw. Ik wil heel graag Champions League spelen en daar mijn beroep van maken. Wanneer ik klaar ben met mijn carrière - ik denk op mijn 35e - dan pas komt dat eigen bedrijf.”
Op kortere termijn kijkt ze vooral uit naar het WK van onder 18. “Ik hoop natuurlijk op een gouden medaille!”Bron: Weespernieuws